تغییر کاربری یک داروی قدیمی، به کاهش وزن موشهای چاق و بهبود متابولیسم آنها کمک کرد

14مه 2020 - داروی دی سولفیرام که به قرص ترک اعتیاد نیز معروف است، برای بیش از 50 سال به عنوان درمان کمکی برای ترک وابستگی به الکل استفاده می‌شود.آزمایش خارج از برچسب داروی دی سولفیرام بر روی موشها، سبب برگرداندن وزن بدن تمامی موشها به وزن نرمال شده و آسیب متابولیک را در موش های چاق میانسال معکوس نمود.

این تحقیق بین المللی توسط محققان موسسه ملی پیری(NIA)- بخشی از انستیتوی ملی بهداشت- انجام شد و نتایج آن در ژورنال Cell Metabolism در 14 مه به صورت آنلاین منتشر گردید.

این تیم علمی گروه هایی از موش های آزمایشگاهی 9 ماهه را که به مدت 12 هفته با رژیم غذایی پرچرب تغذیه شده بودند، مورد بررسی قرار دادند. همانطور که انتظار می رفت، این رژیم باعث شد که موش ها دچار اضافه وزن شوند و شروع به نشان دادن علائمی از مشکلات متابولیکی پیش دیابت مانند مقاومت به انسولین و افزایش قند خون ناشتا، کنند. در مرحله بعد، دانشمندان این موش ها را به چهار گروه تقسیم کردند تا برای 12 هفته دیگر با چهار رژیم غذایی مختلف تغذیه شوند: یک رژیم غذایی استاندارد به تنهایی، یک رژیم غذایی پرچرب به تنهایی، یک رژیم غذایی پرچرب با مقدار کمی دی سولفیرام و یک رژیم غذایی پر چرب با مقدار بیشتری دی سولفیرام.

همانطور که انتظار می رفت، موشهای گروه رژیم غذایی پرچرب بدون داروی دی سولفیرام، همچنان به افزایش وزن خود ادامه داده و مشکلات متابولیکی را نشان دادند. وزن بدن، ترکیب چربی و سطح قند خون موشهایی که رژیم غذایی آنها به رژیم استاندارد تغییر یافته بود، اما داروی دی سولفیرام دریافت نمی کردند، به تدریج به حالت عادی بر گشت.

وزن و آسیبهای متابولیکی مرتبط با چاقی در موشهای گروه رژیم غذای پرچرب که با دوز کم یا زیاد دی سولفیرام درمان شدند، بطور چشمگیری کاهش یافت. موشهایی که با دوز بالای دی سولفیرام درمان می شدند، تنها در عرض چهار هفته 40٪ از وزن بدن خود را از دست دادند، و به طور موثر وزن آنها به وزن موشهایی که به رژیم غذایی استاندارد برگشته بودند، رسید. موشهای هر دو گروه رژيم پر چرب تحت درمان با دوزهایی از دی سولفيرام، لاغرتر شدند و ميزان قند خون آنها بطور قابل توجهی بهبود یافت و همتراز با قند خون موشهایی شد كه به رژيم غذایی استاندارد برگشته بودند. درمان با دی سولفیرام، عوارض جانبی مضر چندانی در انسان به همراه ندارد، همچنین به نظر می رسد که از لوزالمعده و کبد در برابر صدمات ناشی از تغییرات متابولیکی از نوع پیش دیابت و تجمع چربی ناشی از تغذیه با رژیم غذایی پر چرب، محافظت می کند.

دانشمندانNIA ، پرفسورMichel Bernier  و پرفسور Rafael de Cabo، غالباً با سایر محققان NIH و فراتر از آن در مطالعاتی درباره چگونگی تغییر در الگوهای غذایی مانند روش روزه داری متناوب که می تواند مزایای جسمی و شناختی داشته باشد، همکاری می کنند. آنها پس از مطالعه ی فواید این گروه دارویی در درمان دیابت نوع 2 در موش های صحرایی، در کنار توجه روز افزون به تغییر کاربری داروهای موجود که ممکن است باعث بهبود پیری سالم شوند، به تحقیق در مورد تاثیر دی سولفیرام علاقه مند شدند.

دکتر Bernier گفت: وقتی ما برای اولین بار در این مسیر گام برداشتیم، نمی دانستیم که چه انتظاری باید داشته باشیم، اما وقتی نتایج را بررسی نمودیم شاهد کاهش چشمگیر وزن و توده ی بدنی در موش ها بودیم، که باورنکردنی بود.

به گفته تیم تحقیقاتی این مطالعه، به نظر می رسد که کلید نتایج مثبت ناشی از خاصیت ضد التهابی دی سولفیرام باشد که از عدم تعادل در قند خون ناشتا جلوگیری می کند و ضمن بهبود راندمان متابولیک، از موشها در برابر آسیب ناشی از رژیم غذایی چرب و افزایش وزن محافظت می نماید. هر دو گروه از موشهای چاق (شاهد و دی سولفیرام) هیچ نوع ورزشی نکردند، و همچنین تغییرات رفتاری خود به خودی قابل توجهی نشان ندادند. براساس شواهد و مداركی كه محققان مشاهده كرده اند، آنها معتقدند كه نتایج مفید در گروه دی سولفیرام صرفاً به دلیل همین دارو است. آنها هیچ گونه عوارض جانبی منفی ناشی از دی سولفیرام در موشها مشاهده نکردند.

این تیم تحقیقاتی تأکید می کند که این نتایج بر اساس مطالعات حیوانی است و در این مرحله نمی توان مزایای احتمالی آن را به انسان تعمیم داد. توصیه می شود که از دی سولفیرام برای مدیریت وزن خارج از آزمایشات بالینی استفاده نشود. با این وجود، با توجه به این یافته ها، آنها در حال برنامه ریزی گام های بعدی برای بررسی پتانسیل دی سولفیرام هستند، از جمله یک مطالعه ی بالینی کنترل شده برای آزمایش اینکه آیا این دارو می تواند به کاهش وزن افرادی با چاقی مرضی کمک کند و همچنین بررسی های عمیق تر در مورد مکانیسم های مولکولی دارو و پتانسیل ترکیب آن با دیگر مداخلات درمانی.

منبع:

Cell Metabolism, 2020; DOI: 10.1016/j.cmet.2020.04.019

www.sciencedaily.com/releases/2020/05/200514115817.htm